Ο Παράκλητος - Ἡ μεγάλη δύναμη τοῦ Θεοῦ στον κόσμο

Χρήστου Χριστοδούλου, θεολόγου

Η Πεντηκοστή, γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας

Η μεγάλη γιορτή της Πεντηκοστής, 50 ημέρες μετά την λαμπροφόρο Ανάσταση του Χριστού, υπενθυμίζει σε κάθε Χριστιανό την ιστορικά γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας. Έλαβε χώρα στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, όπου έγινε και ο Μυστικός Δείπνος, που κατά την παράδοση ήταν το σπίτι της Μαρίας, μητέρας του Ιωάννη, του μετέπειτα γνωστού ως Μάρκου του Ευαγγελιστή. Κατά παραγγελία του Κυρίου, οι πιο στενοί μαθητές του, συμπεριλαμβανομένης και της Θεοτόκου, περί τα 120 άτομα, έμεναν συγκεντρωμένα εκεί, περιμένοντας την πραγματοποίηση της υποσχέσεως του Χριστού, ότι θα στείλει στον κόσμο, τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Η ημέρα της Πεντηκοστής, 50 ημέρες μετά το Ιουδαϊκό Πάσχα ήταν και για τους Εβραίους μεγάλη ημέρα, διότι κατ’ αυτήν εόρταζαν την παράδοση του νόμου στον Μωϋσή εκ μέρους του Θεού, στο όρος Σινά. Ήταν η ημέρα που ο Θεός κατέβηκε με αστραπές και βροντές και έγραψε με πύρινα γράμματα τις εντολές Του πάνω σε λίθινες πλάκες, τις οποίες παρέλαβε o Μωϋσής. Λόγω της εορτής της Πεντηκοστής ήσαν συγκεντρωμένοι στα Ιεροσόλυμα πλήθος Ιουδαίων, από όλα τα μέρη της γης (βλ. Πραξ. β΄ 5).

Την ημέρα αυτή το Πανάγιο Πνεύμα κατέρχεται στον κόσμο υπό μορφή «βιαίας πνοής» (δηλ. ισχυρού ανέμου), η οποία «ἐπλήρωσεν τόν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι» δηλ. γέμισε το σπίτι όπου κάθονταν οι μαθητές. Τότε, «ὢφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός» δηλ. εμφανίστηκαν γλώσσες που έμοιαζαν με φωτιά, οι οποίες μοιράστηκαν και κάθισαν από μία στον καθένα από τους Αποστόλους. Όλοι, πλημμύρισαν από Άγιο Πνεύμα και άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες, ανάλογα με την ικανότητα, που τους έδινε το Άγιο Πνεύμα. Το δε παράδοξο ήταν ότι το πολυπληθές και πολυεθνικό ακροατήριο που συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι, άκουγε παραδόξως ο καθένας την δική του γλώσσα ή διάλεκτο. Με αυτόν τον τρόπο το Άγιο Πνεύμα άνοιξε την πύλη της νέας Εκκλησίας του Χριστού στα έθνη και έγινε η μεγάλη δύναμή της.

Ο Ιησούς Χριστός, μετά το σωτήριο Πάθος Του, την λαμπροφόρα Ανάστασή Του και την ένδοξη Ανάληψή του στους ουρανούς, με την οποία κατέστησε την δοξασμένη πλέον ανθρώπινη σάρκα, συμμέτοχη της ζωής της Αγίας Τριάδος, ολοκλήρωσε το έργο Του επί της γης με την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, στους μαθητές Του και στην Εκκλησία Του. Το έργο του Χριστού συνεχίζεται πλέον επί της γης, υπό του Αγίου Πνεύματος.

Η Πεντηκοστή επομένως, με την κάθοδο και την παραμονή του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο, αποτελεί το πλήρωμα του σωτηριολογικού έργου του Χριστού στην γη, διότι με την βοήθεια και την συνέργεια του Αγίου Πνεύματος, η μαρτυρία του Χριστού (βλ. Αποκ. α΄ 1, 2) θα φθάσει και θα κηρυχθεί έως τα πέρατα της γης (Πραξ. α΄ 8).

Το Άγιο Πνεύμα ενώνει τους ανθρώπους

Στο πρώτο βιβλίο της Παλ. Διαθήκης στη Γένεση, αναφέρεται το περιστατικό της Κατασκευής του Πύργου της Βαβέλ[1] (Γεν. ια΄ στιχ. 19). Οι άνθρωποι εκεί, μέσα στην αυτονομία και στην υπεροψία που τους διακατείχε, αποφάσισαν να κτίσουν έναν πύργο τόσο υψηλό, που να φθάνει μέχρι τον ουρανό. Ο Θεός όμως, επενέβη και τιμώρησε την υπερηφάνεια και έπαρσή τους, προκαλώντας σύγχυση στις γλώσσες τους. Η ασυνεννοησία λοιπόν που επεκράτησε με την σύγχυση των γλωσσών, κατέστησε αδύνατη την πρόοδο του έργου, το οποίον εγκαταλείφθηκε. Στο κοντάκιο της εορτής της Πεντηκοστής αντιπαραβάλλεται το γεγονός αυτό με το γεγονός της Πεντηκοστής (κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στη γή) :Το κοντάκιο της εορτής της Πεντηκοστής λέει «Ὃτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἒθνη ὁ Ὓψιστος. Ὃτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν καί συμφώνως δοξάζομεν τό πανάγιον Πνεῦμα»

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος εγκαινιάζει μια νέα περίοδο χάριτος στην γη, όπου ο Θεός καλεί δια του Αγίου Πνεύματος εις ενότητα όλους τους ανθρώπους. «Μέ τίς γλῶσσες ὁ Θεός διεμέρισε τό ἀνθρώπινο γένος καί μέ τίς γλῶσσες πάλι τό ἓνωσε» λέει ο Αγ. Σεβήρος Αντιοχείας.

Το γεγονός του Πύργου της Βαβέλ, δείχνει ότι η «αμαρτία» ως κατάσταση απομακρύνσεως και αυτονομήσεως από τον Θεό, διαιρεί και αποδιοργανώνει τους ανθρώπους. Αντίθετα το Άγιο Πνεύμα ενώνει τους ανθρώπους. Ισχυροποιεί τους δεσμούς αγάπης μεταξύ των, δημιουργεί σύμπνοια και αλληλεγγύη.

Περιγράφοντας την ζωή της πρώτης Χριστιανικής κοινότητας στις Πράξεις ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αναφέρει ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν αφοσιωμένοι στη διδασκαλία των Αποστόλων, στην μεταξύ τους επικοινωνία, στις προσευχές και στην τέλεση της Θείας Ευχαριστίας (Πραξ. β΄ 42). Όλοι είχαν μια καρδιά και μια ψυχή (Πραξ. δ΄ 42). Κανείς δεν θεωρούσε, ότι κάτι από τα υπάρχοντα του ήταν δικό του, αλλά όλα τα είχαν κοινά. Ο λόγος του Θεού διαδίδονταν ταχύτατα και το πλήθος των μαθητών στην Ιερουσαλήμ αύξανε πολύ. Ακόμα και πολλοί Ιουδαίοι ιερείς αποδέχονταν την νέα πίστη (Πραξ. στ΄7). «Οἱ δέ μαθηταί ἐπληροῦντο χαρᾶς καί Πνεύματος Ἁγίου». Η σύμπνοια των μαθητών, η μεταξύ τους αγάπη και η χαρά της σωτηρίας, ήταν αποτέλεσμα της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Το Άγιο Πνεύμα είναι η ψυχή της Εκκλησίας.

Το Άγιο Πνεύμα ενώνει τους πιστούς μέσα στην Εκκλησία: Όπως λέει ο Απ. Παύλος, «καί γάρ ἑν ἑνί Πνεύματι ἡμείς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἲτε Ἰουδαῖοι, εἲτε Ἓλληνες, εἲτε δοῦλοι, εἲτε ἐλεύθεροι καί πάντες εἰς ἓν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 13) δηλ. όλοι οι πιστοί, γίναμε ένα σώμα με το βάπτισμα και όλοι ποτιστήκαμε πνευματικά με το ίδιο Άγιο Πνεύμα (δηλ. η ανακαίνιση του πιστού γίνεται με το Άγιο βάπτισμα και η πνευματική τροφοδοσία του με το Αγ. Πνεύμα δια των μυστηρίων). Είναι προφανές ότι δεν αρκεί η αναγέννηση του πιστού δια του βαπτίσματος. Είναι αναγκαία και η συνεχής πνευματική τροφοδοσία του με το σώμα και το αίμα του Χριστού.

Χωρίς Άγιο Πνεύμα δεν υπάρχει Εκκλησία. Η σύναξη των πιστών, χωρίς το Άγιο Πνεύμα, καταντά να είναι ένας κοσμικός σύλλογος. Γι’ αυτό και όσες Χριστιανικές ομολογίες έχουν αποκοπεί από τον κύριο κορμό της Εκκλησίας και δεν έχουν μυστηριακή κοινωνία με αυτήν, δεν μπορούν να ονομάζονται Εκκλησίες. Είναι προφανές, ότι δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες αλλά μία. Αυτήν που ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός, οι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους, οι ιερείς και οι επίσκοποι μέχρι σήμερα. Είναι η Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία:

• Είναι Αγία, διότι Άγιος είναι ο ο ιδρυτής και η κεφαλή της, ο Χριστός. Οι πιστοί αγιάζονται στο ποσοστό που μένουν ενωμένοι με τον Χριστό, δια των Μυστηρίων.
• Είναι Καθολική, διότι περιέχει το πλήρωμα (σύνολο) της Αλήθειας και όχι μέρος αυτής.
• Είναι Αποστολική, διότι εδράζεται πάνω στο κήρυγμα και την μαρτυρία των Αποστόλων και των διαδόχων τους, όσων δεν νόθευσαν ούτε στο ελάχιστο την Αλήθεια, που παρέλαβαν από τους προκατόχους των.

Η «θεωρία των κλάδων», που αναπτύχθηκε στον Προτεσταντικό κόσμο, δηλ. ότι οι διάφορες ομολογίες αποτελούν κλάδους ενός και του αυτού δένδρου, και τρόπον τινα άλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους, δεν ισχύει, διότι δεν έχει Εκκλησιολογική βάση. Η μία και μόνη Εκκλησία, όπως είπαμε ανωτέρω, είναι η Αγία Καθολική (διότι περιέχει το σύνολο της αλήθειας) και Αποστολική, Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι η μία και μόνη Εκκλησία, που ίδρυσε ο Χριστός, στην οποία απέστειλε το Άγιο Πνεύμα, την ημέρα της Πεντη-κοστής. ¨Εκτοτε το Άγιο Πνεύμα συνεχίζει το έργο του Χριστού στη γη και δεν χρειάζεται άλλος αντιπρόσωπός του (Vicarius Christi) στη γη ή άλλος ορατός αρχηγός στην Εκκλησία. Ο Ιησούς Χριστός είναι και θα παραμένει «εἰς τούς αἰῶνας» η κεφαλή της Εκκλησίας. Οι εκάστοτε Επίσκοποι είναι ίσοι μεταξύ τους και «κεῖνται εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ» μόνο σε τοπικό επίπεδο.

Η αυτοαποκαλούμενη Καθολική Εκκλησία (Ρωμαιοκαθολική) μπορεί να χαρακτηρισθεί επιεικώς σχισματική, δηλ. εάν θεωρηθεί ότι η διαφορά της από την υπόλοιπη Εκκλησία είναι μόνο διοικητική. Στην πραγματικότητα όμως, είναι αιρετική, για τους παρακάτω λόγους:

• διότι αποκόπηκε δογματικά από την μία Αγία του Χριστού Εκκλησία, αφού εισήγαγε νέα δόγματα (filioque, δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου),
• νέα ήθη (κληρικαλισμός, υποχρεωτική αγαμία των κληρικών, κοσμική εξουσία, πρωτείο και αλάθητο του Πάπα κ.λπ.) και
• δεν έχει μυστηριακή κοινωνία με την Ορθόδοξη Αποστολική Εκκλησία.

Όσο για τις προτεσταντικές καλούμενες Εκκλησίες, δεν έχουν Αποστολική διαδοχή στους «ποιμένας» τους, δεν έχουν σχεδόν μυστήρια και έχουν περιπέσει σε ποικίλες πλάνες.

Οι ουσιαστικότερες πλάνες όλων των Προτεσταντών, είναι ότι:

α. δεν δέχονται «μετουσίωση» του άρτου και οίνου της Ευχαριστίας σε «σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ», πράγμα που αποτελούσε διδασκαλία και πράξη της Εκκλησίας για δεκαπέντε περίπου αιώνες. Επομένως, οι Προτεστάντες δεν κοινωνούν Χριστό αλλά «ψωμί και κρασί» εις ανάμνηση του μυστικού Δείπνου.

β. έχουν καταργήσει το μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως, το οποίο συνέστησε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μετά την Ανάσταση Του, με ειδική ευλογία που έδωσε στους μαθητές Του (βλ. Ιωαν. κ′ 22, 23). Επειδή όμως οι πιστοί τους αισθάνονται την ανάγκη της εξομολογήσεως, πολλές φορές αναγκάζονται να το εφαρμόσουν ως συμβουλευτική μέθοδο.

γ. δεν πιστεύουν στην άφεση αμαρτιών, την οποία επιτελεί το Άγιο Πνεύμα δια του επισκόπου ή του εντεταλμένου ιερέως. Δέχονται την άφεση αμαρτιών που πηγάζει από την Σταυρική θυσία του Χριστού και παρέχεται απευθείας από τον Χριστό, χωρίς την μεσολάβηση της Εκκλησίας και των ιερέων. Βεβαίως τότε ακυρώνεται, η ειδική ευλογία του Χριστού στους Απόστόλους μετά την Ανάσταση με την οποία τους έδωσε την χάρη να συγχωρούν ή όχι τις αμαρτίες των Χριστιανών : «Λάβετε Πνεῦμα Ἃγιον. Ἂν τινων αφῆτε τάς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς∙ ἂν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ιωαν. κ′ 22,23). Με τον τρόπο αυτό ακυρώνουν μια μακραίωνη Παράδοση της Αποστολικής Εκκλησίας (π.χ. τους ειδικούς επί της μετανοίας ιερείς της πρώτης Εκκλησίας), διαστρέφουν το ήθος της και τελικά στερούν από τους πιστούς τους μια εκπληκτική δυνατότητα αγιασμού, ψυχικής ιάσεως και πνευματικής προόδου.

Οι συνέπειες των παρεκκλίσεων αυτών είναι οφθαλμοφανείς. Δημιουργούν μόνο καλούς ανθρώπους, αλλά όχι Αγίους. Δεν έχουν αγίους (με ορατά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, όπως π.χ. ιάσεις σωματικές και ψυχικές, αφθαρσία λειψάνων των αγίων), τους οποίους αναδεικνύει ο Θεός με πολλά «θαυμαστά σημεῖα», γι’ αυτό και έχουν καταργήσει την τιμή προς τους αγίους. Το ακόμα πιο δραματικό είναι, ότι προσπαθούν να μειώσουν και αυτήν ακόμα την Υπεραγία Θεοτόκο, την οποία ο ίδιος ο Θεός, δια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ ονόμασε «Κεχαριτωμένη» και «εὐλογημένη ἐν γυναιξί». Η Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση με την Ρωμαιοκαθολική, δεν λατρεύει την Παναγία, αλλά την τιμά περισσότερο από όλους τους Αγίους, διότι την ετίμησε.

Το Άγιο Πνεύμα ενώνει τους πιστούς σε ένα σώμα (Φιλιπ. Β΄1). Το Άγιο Πνεύμα δημιουργεί τον σύνδεσμο της ενότητας και της κοινωνίας των πιστών στην πίστη, στην αγάπη και στην ελπίδα (Εφεσ. δ΄3). Γεμίζει τις καρδιές των ανθρώπων με αγάπη (Ρωμ. δ΄ 4), δημιουργεί σύνδεσμο ενότητας (Εφεσ. δ΄ 4) στην παρούσα ζωή, και εγγύηση για την αφθαρσία και την αθανασία τους στην αιώνια ζωή (Β΄ Κορινθ. ε΄5), την οποία δίνει ως αρραβώνα από την επίγεια ζωή.

Οι καρποί του Αγίου Πνεύματος

Στην γνωστή προσευχή της Επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος, με την οποία αρχίζουμε κάθε ιερά ακολουθία το : «Βασιλεῦ Οὐράνιε Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας…» το Άγιο Πνεύμα αποκαλείται «θησαυρός τῶν ἀγαθῶν» δηλ. δοτήρ πάντων των αγαθών δωρεών του Θεού.

Κατά τον Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ (1759 - 1833), έναν σχεδόν σύγχρονο Ρώσο μεγάλο Άγιο, η απόκτηση όμως του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να είναι ο σκοπός της ζωής κάθε Χριστια-νού. Διότι, όταν ο άνθρωπος καθαρίσει την ψυχή του από πάθη και κακούς λογισμούς, γίνεται δοχείο και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, το οποίο τότε εγκαθίσταται εντός του και αρχίζει να εργάζεται, δημιουργώντας τον «καινόν ἂνθρωπον» τον μορφοποιούμενον «κατ’ εἰκόνα Χριστοῦ».

Ο Απ. Παύλος περιγράφει στην προς Γαλάτας Επιστολήν του (Γαλ. ε΄ 22,23), τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, όπως εκδηλώνονται στην ζωή του ανθρώπου: «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν, ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης (καλοσύνη), ἀγαθοσύνη (αγαθότης), πίστις, πραότης, ἐγκράτεια».

Το Άγιο Πνεύμα εργάζεται μυστικά το έργο της σωτηρίας μας

Ο Απ. Παύλος στην προς τους Ρωμαίους επιστολή του (Ρωμ. η΄ 26) λέει ότι το Άγιο Πνεύμα έρχεται βοηθός σε όλες τις αδυναμίες μας (τό δέ Πνεῦμα συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν). Εμείς δεν ξέρουμε ούτε τι να ζητήσουμε από τον Θεό, ούτε πώς να προσευχηθούμε. Το Αγ. Πνεύμα όμως μεσιτεύει στον Θεό για μας, με στεναγμούς που δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις: «τό γάρ τί προσευξώμεθα καθ’ ὃ δεῖ οὐκ οἲδαμεν, ἀλλ’ αὐτό τό Πνεῦμα, ὑπερευτυγχάνει [2] ὑπέρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις». Και συνεχίζει: ότι ο Θεός που βλέπει τα βάθη της καρδιάς, ξέρει καλά τι θέλει να πει το Πνεύμα, γιατί το Πνεύμα μεσολαβεί για τους Αγίους, όπως αρέσει στον Θεό «ὁ δέ ἐρευνῶν τάς καρδίας, οἶδε τί τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος, ὃτι κατά Θεόν ἐντυγχάνει ὑπέρ ἁγίων» (Ρωμ. η΄ 27).

Με όλα αυτά το Άγιον Πνεύμα, γεμίζει την καρδιά του πιστού ανθρώπου. Τον κάνει να χαίρεται το «μυστήριον της σωτηρίας»[3] του (δηλ. της «κατά Χριστόν» ολοκληρώσεώς του), το οποίον επιτελείται μυστικά και αθόρυβα εντός του υπό του Αγίου Πνεύματος. Ο άνθρωπος που ανακαινίζεται συνεχώς με την χάρη του Αγ. Πνεύματος, δεν αντιμετωπίζει ποτέ το δίλημμα «πίστη» ή «έργα», διότι όλα του τα έργα είναι καλά, αφού προέρχονται από καρδιά που αρδεύεται συνεχώς από το Άγιο Πνεύμα.

Το Άγιο Πνεύμα είναι το «ὓδωρ τό ζῶν»

Την τελευταία ημέρα της εορτής της σκηνοπηγίας, που διαρκούσε 7 ημέρες και εορταζόταν στις αρχές Οκτωβρίου, ο Ιησούς στάθηκε στο μέσον του πλήθους που είχε κατακλύσει την πηγή του Σιλωάμ και είπε: «’Εάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὓδατος ζῶντος. Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος οὗ ἒμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὓπω γάρ ἦν Πνεῦμα Ἃγιον, ὃτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη» (Ιωάν. ζ΄37-39) δηλ. «εάν κανείς διψά, άς έλθη σ’ εμέ και άς πιή. Εκείνος που πιστεύει σε μένα, καθώς είπε η Γραφή, θα τρέξουν από την κοιλιά του ποταμοί ζωντανού νερού». Αυτό το είπε υπονοώντας το Άγιο Πνεύμα, το οποίον θα έπαιρναν εκείνοι που θα πίστευαν σ’ Αυτόν. Διότι δεν είχε σταλεί ακόμα το Άγιο Πνεύμα, επειδή δεν είχε ακόμα ο Ιησούς δοξασθεί (αναληφθεί και καθίσει στα δεξιά του Πατρός στο θρόνο της Θεότητος)».

Τα λόγια αυτά ελέχθησαν υπό του Ιησού την τελευταία ημέρα της εορτής της σκηνοπηγίας. Σήμερα, το γεγονός αυτό, εορτάζεται την ημέρα της Μεσοπεντηκοστής. Οι άνθρωποι διψούν σήμερα και σε κάθε εποχή για αλήθεια, δικαιοσύνη, λύτρωση και σωτηρία. Θεϊκή δίψα αισθάνονται όλοι οι υγιείς ψυχικά άνθρωποι, που ποθούν για όλα τα μεγάλα και αληθινά, στα οποία αναπαύεται η ανθρώπινη ψυχή. Ο Ιησούς Χριστός είναι η πηγή του «ζῶντος ὓδατος», που όχι μόνον ζωογονεί, καθαρίζει και ξεδιψάει πνευματικά τους ανθρώπους αλλά μετατρέπει και τους ίδιους σε πηγές «ζῶντος ὓδατος», όπως συνέβη με τους με τους μαθητές Του και τους διαδόχους των, όλων των εποχών.

Μέσα στην Εκκλησία οι πιστοί τρέφονται πνευματικά, καθαρίζονται και ζωογονούνται με το σώμα και το αίμα του Χριστού, μέσω του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Μέσα στην Εκκλησία κατοικεί και δρα το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος. Αυτός μοιράζει στους πιστούς τα διάφορα χαρίσματα. Αυτός επιτελεί τα Μυστήρια.[4] Αυτός συνεχίζει το έργο του Χριστού επί της γης. Αυτός συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας. Όποιος ζει «ἐν Χριστῷ» ζεί και «ἐν Ἁγίω Πνεύματι». Ο Απόστολος Παύλος είχε φθάσει στο σημείο να λέει «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. β΄ 20) δηλ. «δεν ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός». Αυτό βεβαίως είναι μια ιδανική κατάσταση, στην οποία πρέπει να τείνει ο άνθρωπος, όταν αγωνίζεται να πετύχει τον σκοπό της ζωής -που του έθεσε εξ αρχής ο Δημιουργός- δηλ. «τό καθ’ ὁμοίωσιν». Η «απόκτηση του Αγίου Πνεύματος» όπως προείπαμε, πρέπει να είναι κατά τον Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ, ο σκοπός της ζωής του κάθε Χριστιανού, διότι το Άγιον Πνεύμα οδηγεί τον πιστό «εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν». Του αποκαλύπτει και του ερμηνεύει το πρόσωπον του Χριστού. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα ο άνθρωπος δεν κατανοεί ορθά τον Χριστό και το έργο Του και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πλανηθεί. Η μη ορθή κατανόηση των λόγων και του έργου του Χριστού θέτει «ἐν ἀμφιβόλῳ» την σωτηρία του.

Το Άγιο Πνεύμα είναι η παρουσία και η «δύναμη τοῦ Θεοῦ» στον κόσμο.

Όπως ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, το Άγιο Πνεύμα είναι η ψυχή της και η κινητήριος δύναμη της. Αυτό, την ημέρα της Πεντηκοστής βάπτισε τους Αποστόλους με τις «πύρινες γλώσσες» και τους εξαπέστειλε να κατακτήσουν τον κόσμο ειρηνικά, βαπτίζοντας τους πιστούς «εἰς τό ὂνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Αυτό δημιούργησε ομολογητές και μάρτυρες, που με παρρησία ομολόγησαν Χριστόν «σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα» και αντιστάθηκαν σε βασιλείς και ηγεμόνες (πρβλ.: «καί ἐπί ἡγεμόνας δέ καί βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἓνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καί τοῖς ἒθνεσιν», (Ματθ. ι΄ 18). Το Άγιο Πνεύμα φώτισε τους Πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας να ερμηνεύσουν «ἀπλανῶς» την Αγία Γραφή.

Εκτός από δύναμη μέσα στην Εκκλησία, ο Παράκλητος είναι το πρόσωπο που σκύβει με στοργή και αγάπη πάνω στα προβλήματα και στις αδυναμίες των ανθρώπων. Συντρέχει και προσεύχεται για τον καθένα μας, όχι με λόγια, για να μην μας μπερδέψει, αλλά με στεναγμούς αλάλητους[5], μεσιτεύει στον Θεό για κάθε πόνο και οδύνη μας. (Ρωμ. η΄ 26). Δίνει φωτισμό και δυναμισμό για την επιτέλεση του αγαθού, αλλά και παρηγοριά σε κάθε δυσκολία μας. Παράκλητος άλλωστε σημαίνει Παρηγορητής.

Ο Θεός καθημερινά μας καλεί, δια του Ιησού Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, στο δρόμο της σωτηρίας. Όλη η ζωή μας πρέπει να είναι μια πορεία «ἐν Ἁγίω Πνεύματι» για την επίτευξη του «τοῦ καθ’ὁμοίωσιν». Μια πορεία στην οποία καλούμαστε, να νικήσουμε την κλίση μας προς το κακό, την «εὐπερίστατη ἁμαρτία» με την οποία μας δελεάζει ο κόσμος, να ξεπεράσουμε αβλαβώς τις παγίδες που στήνει ο διάβολος σε κάθε μας βήμα. Με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος αρχίζουμε από τώρα να προγευόμαστε τα «ὑπεσχεμένα ἀγαθά» της μελλούσης αιώνιας ζωής και να επιτυγχάνουμε υπέρβαση και αφοβία του θανάτου.

Συμπερασματικά, το Άγιο Πνεύμα, ήλθε και παραμένει και σήμερα στην Εκκλησία. Θα παραμένει «εἰς τόν αἰῶνα» σύμφωνα με την υπόσχεση του Χριστού. Εκείνο μας χαρίζει την χάρη των σωστικών μυστηρίων και το πλήθος των θείων χαρισμάτων προς οικοδομή των πιστών. Εκείνο αναδεικνύει, στερεώνει και χαριτώνει τους αγίους ποιμένες της Εκκλησίας. Εκείνο ενεργεί παντού με τις άκτιστες θείες ενέργειές Του, ώστε όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν την αλήθεια και να γίνουν μέτοχοι της σωτηρίας, που ο φιλάνθρωπος Κύριος μας Ιησούς Χριστός, χάρισε στο ανθρώπινο γένος.      

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ                                                                              

1. Παλαιά και Καινή Διαθήκη.
2. Άρθρο της ΦΩΝΗΣ ΚΥΡΙΟΥ της 15-6-2008.
3. Ανάτυπο από την εορτή των Αγίων Πάντων Ιερού Ναού Αγ. Ελευθερίου Άρεως.
4. Αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου, «Ο Σωτήρ και ο Παράκλητος».

[1] Βαβέλ στα Εβραϊκά σημαίνει σύγχυση.

[2] εντυγχάνω υπέρ τινός σημαίνει ότι μεσιτεύω για κάποιον.

[3] Σωτηρία προέρχεται από την Ελληνική λέξη «σῶος», που σημαίνει ὁλόκληρος και ακέραιος». Επομένως σωτηρία σημαίνει ολοκλήρωση και «Σωτηρία ἐν Χριστῷ» σημαίνει τελείωση του Χριστιανού με πρότυπο τον Χριστό.

[4] Τα μυστήρια φαινομενικά επιτελούνται υπό των επισκόπων και των ιερέων. Αυτοί δανείζουν στον Θεό τα χέρια τους, τα πόδια τους, την φωνή τους, κ.λ.π.Τα μυστήρια τελούνται υπό του Αγίου Πνεύματος.

[5] Στεναγμούς που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια